DOMBO

John Kroes • 17 mei

Daar zat hij, duidelijk met tegenzin én met zijn drie zonen. Waarom? 

Moeder de vrouw was overleden en de accountant had ze doorgestuurd om niet alleen de nalatenschap af te wikkelen, maar ook de overdracht van het familiebedrijf! 

Vader had met zijn zonen, en met moeder op de achtergrond, een prachtig bedrijf opgebouwd. Een bakkerij met diverse filialen over het hele land. Net geen Jumbo, maar meer een Dombo. Tijd om het stokje door te geven.

Op mijn vraag of de dochter er niet bij moest zijn, kreeg ik het antwoord dat die niet meer bestond. Vader haalde uit zijn binnenzak een brief van de dochter gericht aan vader en moeder. In niet mis te verstane bewoordingen gaf ze vader en moeder en de broers een veeg uit de pan. Ze koos voor zichzelf en wilde niets meer met de familie te maken hebben. Het hoe en waarom bleef vooralsnog in duister gehuld. De brief eindigde met de ‘welgemeende’ woorden: “het ga jullie goed”.

Zo, zei de oude baas, hoe duidelijk wilt u het hebben, notaris. 

Die heeft afgedaan als dochter en dus ook afstand gedaan van de familie en het familievermogen. Ik probeerde de steeds geïrriteerder rakende vader duidelijk te maken, dat deze brief juridisch geen enkele, maar dan ook geen enkele, waarde had. Nou, dat liet hij dan nog wel eens uit zoeken. Succes ermee, dacht ik.

Maar de oude baas liet zich niet voor één gat vangen. “Niks aan de hand” riep hij en vervolgens gooide hij een langwerpige bruine envelop op tafel met, zag ik het goed, een postzegel van Juliana er nog op. Voor de jongere lezers: de grootmoeder van Willem Alexander.

We hebben een langstlevende testament dus alles is voor de bakker, riep hij toepasselijk. Wat ik al vreesde werd bewaarheid. De envelop bevatte een testament, letterlijk en figuurlijk uit de oude doos. Het betrof een zogenaamd vruchtgebruik testament. Eén van de nadelen van zo’n testament is, dat bij de uitwerking daarvan alle erfgenamen moeten meewerken. Dus inclusief de dochter. ‘”Lekker dan!” riep het spul in koor. Maar vader en zonen zaten op één lijn, of liever gezegd, de zonen zaten bij vader aan de lijn. Dus vier tegen drie, en zuslief kan buitenspel worden gezet. Ja, ze waren niet voor één gat te vangen. 

Helaas zit ons erfrecht niet zo in elkaar. Geen meeste stemmen gelden, maar éénstemmigheid, en niet anders. 

De dochter zou niet alleen recht hebben op een vol kindsdeel, maar ook moeten meewerken aan de afwikkeling. Het viertal verliet verslagen het kantoor om zich te bezinnen op de vraag: wat nu? Overschakelen op Plan B?

Helaas, er was geen Plan B. 

Nog geen week later stond de oudste zoon op de stoep met een brief van de zus, dat wil zeggen van de door haar ingeschakelde advocaat. Of ze maar even op wilden geven hoeveel er (te halen) was… Vader moest met zijn billen bloot, vast geen fraai gezicht met al die inmiddels opgelopen blaren.

Ja, was vader wat minder koppig geweest en wellicht wat minder zuinig, dan had een ander testament, een hoop leed, zowel financieel als emotioneel en blaren, kunnen voorkomen. 

Een beetje dom(bo) geweest….