Ook niks in te brengen?

Oktober 2018 • Auteur: John Kroes

Op het eerste gezicht bleek het het ideale gezin. Eigen huis, een afgeloste hypotheek en drie kinderen. Van de oude stempel. Niet lullen maar poetsen. Letterlijk en figuurlijk. Vader een goede baan en moeder had altijd ‘werkhuizen’ gehad.

Ze hadden niet alleen de hypotheek kunnen aflossen, maar door een kleine erfenis van de ouders van mevrouw hadden ze ook nog kunnen sparen. Er stond ooit € 120.000,00 op de spaarrekening vertelden ze mij bij het bespreken van hun testamenten. Ooit? Ja ooit.
                                                                                                                                                      
Twee kinderen waren na hun studie aan de slag gegaan en hadden zelfs al een gezin gesticht en een eigen huis. De derde, Kees, nam het allemaal niet zo nauw volgens vader. Volgens moeder echter zat het de jongen niet mee. Ook hij studeerde, woonde gesubsidieerd door zijn ouders op kamers en genoot volop van het studentenleven. Kwam wekelijks over de vloer. Oke, weliswaar met de vuile was, maar toch. Moeder keek er iedere keer naar uit en hij vertrok weer met de schone onderbroeken en sokken tot grote ergernis van vader. Maar ja, na 30 jaar huwelijk wist pa zijn plaats wel.

Duidelijk een gevalletje “Kom niet tussen moeder en zoon”. Nee, wekte duidelijk de indruk dat hij geen barst had in te brengen.
Maar toch knaagde er iets. Moeder vertelde dat de jongste inmiddels was afgestudeerd enn ook een eigen huis had gekocht.
En ja, u raadt het al, met behulp van zijn ouders (lees met name moeder). Onder het mom van brutalen hebben de halve wereld wist zoonlief zijn ouders (lees moeder) te overtuigen dat het erg voordelig was een schenking te doen om hem in staat te stellen een huis te kopen. Het mes zou aan twee kanten snijden. Zonder heffing van belasting vermogen overhevelen en zoonlief aan het huis. Zo gezegd zo gedaan. Hoe dan?

Heel simpel. Ze hadden het geld (€ 100.000,00) overgemaakt onder vermelding van schenking en klaar was Kees. Een kind, in dit geval het kind, kon (nu) zelf de was doen want hij had ook nog een eigen wasmachine gekregen.
Inmiddels was Kees gesetteld en had het druk druk druk. Contact hadden de ouders alleen nog via Facebook. Verdomd handig social media.
Nu bleek echter dat er nog maar € 300.000,00 over was en die zit in het huis vast. Toen ik duidelijk maakte dat bij overlijden uiteindelijk ieder van de kinderen nog € 100.000,00 kreeg, ging bij moeder het licht aan (of was het nu uit).

Maar dan zou Kees dus uiteindelijk € 200.000,00 hebben gehad en de twee andere jongens ieder € 100.000,00? Iets klopte er niet. Nee wellicht. Maar toch is het zo. Of ik het maar kon oplossen. De oplossing was makkelijker dan gedacht. Inbreng!!

Vader veerde op. Eindelijk zijn inbreng? Nee, niet door vader maar door Kees. Door alsnog vast te leggen dat Kees de schenking moet inbrengen, wordt de schenking als voorschot gezien. Met andere woorden hadden ze niet geschonken was er te verdelen € 400.000,00. Voor ieder 1/3 dus € 133.333,00. Kees moet nu ‘inbrengen’ dus heeft al € 100.000,00 gehad en krijgt nog € 33.333,00 (van de laatste € 300.000,00). De rest € 266.666,00 krijgen de andere twee jongens. Gelijke monniken, gelijke kappen. Duidelijk geen hogere wiskunde.

Of de verplichting tot inbreng alsnog kon worden vastgelegd was de vraag. Ja is het antwoord. Vader had weliswaar nog weinig in te brengen. Kees des te meer. Maar hier kon vader mee leven.