Kroes en Partners - Notarissen & Adviseurs

Kroes en Partners

Notarissen & Adviseurs

Mag het licht uit...?

Januari 2019 • Auteur: John Kroes

Het was al weer enige tijd gelden dat ik een ontmoeting had met een echtpaar. Zij achter in de vijftig, hij net met pensioen. Hij mocht nog op 65 jarige leeftijd met pensioen!

Ze zouden eindelijk de dingen gaan doen waar ze al jaren naar uitkeken. Reizen, er op uit met de camper. De camper waar ze jarenlang voor gespaard hadden. Ze hadden zich zelfs opgegeven voor het programma van MAX “We zijn er bijna” voor een trektocht door Italië met lotgenoten.

Maar de laatste tijd was hij er niet helemaal bij. Ze moest hem steeds vaker vragen dingen te doen, die hij altijd uit zichzelf deed. Afwassen, het vuil buiten zetten, en als ze hem vroeg boodschappen te doen kwam hij steevast thuis met de verkeerde spullen. Hij vergat ook steeds meer. Zelfs het koffiezetapparaat bedienen of de afstandsbediening van de televisie gaf de nodige problemen en irritaties. Was het dat hij nou de hele dag thuis was en zij zich steeds meer aan hem irriteerde. Deed hij het er om of was het toch iets anders?

Bij het halen van de griepprik kwam het ter sprake bij de huisarts. Na het verhaal te hebben aangehoord had hij hem voor de zekerheid doorgestuurd naar een alzheimer poli. En ja, de test bevestigde wat de huisarts al vermoedde. Bij hem was het begin van dementie vastgesteld. Ze hadden het advies gehad hun zaken te gaan regelen nu het nog kon. Dus naar de notaris.

Tijdens onze laatste ontmoeting bespraken wij het aanpassen van het testament maar ook het opstellen van een levenstestament. Er zou namelijk een moment komen dat de dementie zo ver gevorderd zou zijn dat hij de gevolgen van zijn handelen niet meer zou kunnen overzien en hij dus wilsonbekwaam zou zijn. In dat laatste geval zou een onderbewindstelling via de Kantonrechter onvermijdelijk zijn met als gevolg dat je de regie over je eigen leven grotendeels kwijt bent.

Door nu in een levenstestament alvast een volmacht te geven aan zijn vrouw, en bij opvolging aan zijn kinderen, als zijn vrouw het ook allemaal niet meer zo scherp voor ogen zou hebben, was de oplossing en kon de gang naar de Kantonrechter vermeden worden. Bij het vastleggen van een en ander kwam naast een medische volmacht ook het opnemen van een behandelverbod en euthanasieverklaring aan de orde.
Tijdens het emotionele gesprek gaf hij aan dat als hij echt zou gaan dementeren “de stekker er uit moest!” Dan mocht wat hem betreft het licht wel uit. Het vooruitzicht van dementie in een vergevorderd stadium was voor hem op zich al ondraaglijk en hij wilde dat hem de verdergaande ontluistering bespaard zou blijven.

Wettelijk is vastgelegd dat dementie onder voorwaarden rede kan zij voor (een verzoek tot) euthanasie. Het is dan wel van belang dat je duidelijk je wensen vastlegt, dat bespreekt met je (huis)arts(en) en dat je met enige regelmaat je wensen bevestigt en herhaalt en dat op een hele duidelijke manier.

Het was er bij deze klant niet eerder van gekomen.  En toen binnen één jaar de dementie in alle hevigheid had toegeslagen had zijn vrouw de moeilijkste beslissing van haar leven genomen en om euthanasie gevraagd, geheel echter in de geruststelling dat dit conform de wens van haar echtgenoot was. De dienstdoende arts had echter geweigerd tot grote ontsteltenis van de echtgenote.
Het euthanasieverzoek was te recent vond hij en hij vond tevens dat de man te dement was om zijn wens nog zelf te bevestigen of te herhalen. Ja, hoe dat nog zou moeten? Schiet mij maar lek.

Maar het licht ging wel uit! Alleen bij de verkeerde, namelijk bij de teleurgestelde echtgenote die achter bleef met de kater dat zij de laatste wens van haar man niet had kunnen vervullen.

Het is dus zaak tijdig je zaken te regelen en daarover het gesprek aan te gaan met je dierbaren en de artsen. Het kan wellicht een hoop teleurstelling, verbazing en bovenal verdriet voorkomen.

Of bel of mail direct met uw adviseur: