De Jostiband methode

5 september 2019 • John Kroes

De vakantie zit er voor de meesten weer op en het dagelijkse leven komt weer langzaam op gang. Sommigen noemen zo’n zomerperiode ook wel de komkommertijd. Vooral goed te merken op de televisie. Avonden worden gevuld met herhalingen.

Zo zat ik enkele weken geleden te kijken naar een herhaling van mr. Visser.
U weet wel, de eerste rijdende rechter. In deze aflevering speelden drie zusters de hoofdrol! Eén zus (de jongste) was door moeder aangewezen als executeur terwijl de andere twee zusters, die overigens al jaren met elkaar in onmin leefden, elkaar toch weer gevonden hadden in hun gezamenlijke strijd tegen de zus, die volgens hun spullen had achterovergedrukt. Geen forensisch onderzoek, maar de beschuldigingen waren grotendeels gebaseerd op een bezoek van een van de zussen aan een paragnost. U weet wel, zo’n type die dingen ziet die voor het oog van de gewone sterveling zoals u en ik verborgen blijven. Ja, daar kan je bij de rechter wel mee aankomen lijkt me.

De zusters maakten elkaar uit voor alles wat mooi en lelijk was en wensten elkaar ziekten toe waarvan ik het bestaan niet wist. Bij het kijken moest ik terugdenken aan een soortgelijk geval waarin (schoon)kinderen rollend over straat gingen bij de verdeling van de spullen van hun moeder. Terwijl de kinderen over straat rolden kon je, als je goed luisterde, moeder ook horen rollen, maar dan in haar graf.

Moeder dacht het nog wel zo goed geregeld te hebben, volgens de dochter dan. Nou kende ik moeder toevallig en het klopte wel. Ze dacht het wel vaker bij het rechte eind te hebben en beter te weten. U kent ze wel, zo’n type die op alles reageert met…… “Ja maar…..”. Moeder had ook een oog voor kunst en mooie spullen. Vrienden hadden er al jaren op aangedrongen dat ze iets moest regelen. Maar weet je wel wat dat kost zo’n notaris?
Zakkenvullers zijn het, een rekening sturen voor een paar velletjes papier. Lijkenpikkers die geld verdienen aan de dood. Nee aan mijn lijf of lijk geen polonaise, had ze geroepen.

Ze had op een avond een documentaire gezien over de Jostiband en toen had ze het licht gezien! Wat bleek, ondanks het feit dat veel leden van de band geen noot kunnen lezen,  waren ze wel in staat muziek te maken. Hoe dan? Door gebruik te maken van plakkertjes. Toetsenborden volgeplakt met felgekleurde stickers. De bandleden wisten precies wie en wanneer ze op welke kleur moesten drukken. Ja, kom er maar eens op!

De volgende ochtend was moeder naar de supermarkt gegaan en had ze voor 99 cent plakstickertjes gekocht. De week daarna had ze alle spullen voorzien van de juiste stickers. Zo had ieder kind een kleur toegewezen gekregen. Na het plakken waren er al enige jaren verstreken voordat moeder doodging. Twee dochters hadden moeder de laatste jaren verzorgd terwijl de drie overige kinderen het te druk hadden met hun eigen leven. En u voelt hem al aan komen, ook hier brak platgezegd de PL….s uit. Was er gerommeld met de stickers of waren ze gewoon verdwenen?

De stickermethode werkt wel bij de Jostiband maar is nou niet direct geschikt om je uiterste wil mee vast te leggen. Moeder had of een codicil kunnen maken of een testament. Een codicil is een met de hand geschreven stuk (nee, niet typen dus!) met daarop een datum en een handtekening waarmee je kunt aangeven dat bepaalde zaken naar een door jou genoemde persoon gaan (dus geen geld).

Ja maar….., hoor ik moeder uit haar graf roepen, wat als het codicil wordt achterovergedrukt? Wellicht is een testament dan toch beter?